Dag 1.
Lieve Jasmijn,
Droom ik? Word ik net wakker uit een droom? Wat zeg ik, uit een nachtmerrie? Of is dit echt gebeurd? Natuurlijk weet ik het antwoord. Vannacht was namelijk onrustig, echt veel slaap hebben we niet gekregen, en toen jij vannacht rond 4:00 echt even wakker werd, zijn we met z’n drietjes in bed foto’s gaan kijken. Je vond het heerlijk: midden in de nacht alle aandacht van papa, mama én de telefoon.
Het is ook zo anders ineens. Thuis slaap je in een klein bedje, omringd door al je knuffels, met lichtgevende sterren en luchtballonnen boven je. Het raam staat altijd open, dus het zal niet veel warmer zijn dan 13 graden op jouw kamertje, dus jouw dikke deken houdt jou heerlijk warm. Bovendien ligt dat andere aapje Mila in het bed aan de andere kant van de kamer. Jullie slapen samen, jullie keten samen en jullie worden samen wakker. Nu lig je ineens alleen, in een groot ziekenhuisbed, met een slang in je voet en een temperatuur van dik 20 graden. Het is niet gek dat jij niet kon slapen. En papa en mama trouwens ook niet.
Overdag was het best wel gezellig. Een bevestiging van de aanwezigheid van Leukemiecellen is nog niet gevonden in jouw bloed, maar de oncoloog vertelde tijdens de visite dat dit, gezien jouw bloedwaarden, slechts een formaliteit zou zijn: hij was er voor 99% zeker van dat het Leukemie is. Maar omdat het bloedonderzoek dus geen uitsluitsel gaf, zullen de artsen morgen een beenmergpunctie bij je doen. Pff, dat klinkt ineens wel heftig hoor. Beenmerg is iets, waar ik niks mee te maken wil hebben, maar ineens zit daar bij jou kanker. Ik probeer er zo min mogelijk over na te denken.
Verder zijn we vandaag dit fantastische ziekenhuis gaan verkennen. En niet zomaar lopend, nee op jouw supergave rolstoel! We crossen door het ziekenhuis, langs de speelkeuken, langs de bouwplaats, langs de klimmuur en later op de middag – als je grote zus er ook is – speel jij de sterren van de hemel op het drumstel in de muziekstudio. Je hebt vandaag ook een bloedtransfusie ondergaan. Vier uur lang druppelden er rode bloedcellen via jouw infuus naar binnen, omdat je die zelf niet meer kunt aanmaken. Het deed je goed, je kleur kwam terug en je werd zichtbaar actiever. Het deed ons ook goed, want zo lang jij niet zichtbaar doodziek bent, kunnen wij het ook een beetje negeren. Want de waarheid onder ogen zien, daar is het nog iets te vroeg voor.
Lieve Jasmijn, je had eigenlijk een hele leuke dag vandaag. Alsof er niets aan de hand is. Ja, natuurlijk komen alle dokters aan jou voelen. Ze voelen vooral aan je buikje, je hals en je nek. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, laat jij het allemaal toe. Ook het bloeddrukmeten, het infuus verschonen en zelfs de bloedtransfusie onderga je alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Je bent zo stoer, zo dapper! Ik denk serieus dat jij dit het beste aankan van ons vieren. Papa was in ieder geval nooit zo kalm gebleven als jij. Nu morgenochtend “even” die operatieve ingreep en dan gaan we die vieze ziekte uit jouw bloed halen. En snel ook! Voor je het weet, is alles weer zoals het was.
Ik hou van je, zo ontzettend veel.
Papa