​

 

Wankelend stond hij op en wreef over zijn hoofd. Het leek een eeuwigheid geleden dat hij dat verschrikkelijke woord gehoord had. De acht letters die zijn hoop van het ene op het andere moment vergruisd hadden.

 

Verdwijn.

 

Beüz voelde zich moe en leeg, maar toch merkte hij onrustige Kunsten op in zijn binnenste. Wat was dit voor plek? Het was donker. Koud en vochtig. Stiller dan waar dan ook. Toch voelde Beüz dat hij niet alleen was.

Hij sloop naar voren, maar kromp ineen toen een angst zichzelf te verwonden hem overviel. Gehurkt probeerden zijn ogen zich zonder bevredigend resultaat aan het duister aan te passen. Het leek alsof een zwarte luchtophoping zijn hoofd omringde en het weinige zicht dat er was aan hem onttrok. Het maakte de smid huiverig en zijn onrustige gevoel groeide.

Met zijn hand wreef Beüz over zijn borst en hals, maar wist dat wat hij voelde niet met een aanraking te kalmeren was. Het waren Kunsten, het was Magie. Maar niet zijn eigen.

In een reflex die hij niet controleren kon dook de smid opzij. Een git-zwarte waas van oude lucht schoot langs zijn lichaam. Hij richtte zich op en bekeek het duister rond hem, maar besefte dat zijn ogen machteloos waren tegen deze krachten.

Hij schuifelde, tot zijn weg geblokkeerd werd door een ondoordring-bare luchtlaag. Het gevoel van herkenning deed Beüz grommen. Hij had deze krachten eerder gevoeld. Op Leëvion nog. Toen hadden zij nog een doel gehad. Een afbakening. Een eigenaar. Nu schoten zij zonder geleiding of belemmering door waar het ook was waar de smid zich bevond. Hij voelde ze naderen, op afstand blijven, terugdeinzen en weer naderen, maar er was niks dat hij ertegen kon doen. Hij had geen bescherming; het was te donker en deze plek was hem onbekend. Toch was de aanwezigheid van deze krachten duidelijker dan een Oerhoorn in de nacht.

Beüz balde zijn vuisten, want hij had geen twijfels. Dit was de Schim. 

​

​

​