Dag 537.
Lieve Mila,
Vandaag schrijf ik jou niet omdat we samen zo’n leuke dag gehad hebben. Sterker nog: vanochtend fietste ik al iets over zeven uur thuis weg en ik kwam letterlijk pas na zeven uur ’s avonds weer thuis. De introductiedag op mijn werk met aansluitende borrel + barbecue was zo gezellig, dat ik er een latertje van heb gemaakt en niet eens thuis meegegeten heb. Ik kwam pas aanfietsen toen jullie vlak voor het slapen gaan nog even in bad zaten. We hebben elkaar maar kort meegemaakt vandaag, maar toch wil ik even stil staan bij jou.
Groep 3. Al maanden heb je het erover en tijdens de zomervakantie ben ik de tel kwijtgeraakt hoe vaak je “oh ik kan niet wachten tot ik in groep drie zit” hebt geroepen. Vandaag was het zo ver. Helaas was ik er zelf niet bij, maar gelukkig hield mama me op de hoogte met foto’s. Daar zat je hoor, aan je eigen tafeltje achter in de klas. Naast je zat een jongetje dat ik niet kende en aan de andere kant een meisje waar je vorig jaar ook niet bij in de klas zat. Toch keek je blij. Nee, blij is niet het goede woord. Je glunderde. Ein-de-lijk zit je in groep drie en ga je officieel beginnen met rekenen, schrijven en lezen. Halverwege de dag kreeg ik nog een foto van de juf, waarop alle kinderen in de klas zaten. Iedereen vond het wel leuk volgens mij, maar de blik in jouw ogen sloeg alles. Je leek te willen zeggen “kom maar op!” Jij gaat dit schooljaar wel even rocken en je gaat er, tegelijkertijd, een feest van maken.
Toen ik, pas veel later dan ik verwacht had, thuiskwam, vertelde je vanuit het bad alles. Jasmijn natuurlijk ook, want ook voor haar is het bijzonder om zonder haar grote zus in de klas te zitten. Maar jij bleef maar roepen: “Papa, vraag nog eens wat over vandaag!” En dat terwijl ik al zeker twintig dingen gevraagd had. Je wilde alles vertellen en ik wilde alles horen. Je hebt een heerlijke dag gehad en weet je wat het goede nieuws is Mila? Morgen mag je weer. En de dag daarna weer. En de dag dáárna weer. Iets in mij zegt dat dit voor jou een fantastisch jaar gaat worden.
Lieve Mila, omdat ik veel minder vaak aan jou schrijf dan aan Jasmijn, zijn de periodes tussen jouw stukjes ook langer, met als gevolg dat ik jouw ontwikkeling niet zo precies kan bijhouden als bij Jasmijn. Natuurlijk gaat het in dit dagboek vooral om Jasmijn en haar strijd tegen de kankercellen, maar op dagen als vandaag kan ik niet anders dan stilstaan bij hoe groot jij inmiddels wel niet bent. Ik denk dat er op de hele wereld nog nooit een meisje van zes jaar zó klaar voor groep drie is geweest, als jij vandaag. Zoveel zin als je had en zo groot als je verwachtingen waren; en alsnog kwam je thuis met de grootste verhalen die jouw wensen overtroffen hadden. Je hebt er zoveel zin in en dat maakt me zo blij. Want naast leergierig en ambitieus, ben je ook gewoon de liefste. Op school, maar vooral thuis, als we lekker met z’n viertjes zijn. Met vriendjes of zelfs met onbekenden erbij, heb je soms de neiging om je stoerder of groter voor te doen dan je bent. Nergens voor nodig, vind ik. Je bent perfect, lieve Mila. Hoe ik me voel, als je hier door de tuin rent, in het zwembad speelt of binnen een spelletje doet, daar doet de beschrijving geluk niet eens eer aan. Het is veel meer dan dat, maar de juiste woorden kan ik er niet voor vinden. Net als Jasmijn maak je me blij, trots en gelukkig op hetzelfde moment. Zelfs nu je elke maand weer wat meer gegroeid bent, elke week weer wat meer geleerd hebt en elke dag weer wat meer kan. Er verandert zo ontzettend veel en tegelijk weer helemaal niets. Jij bent mijn lieve kleine Mila; nee, mijn lieve grote Mila. Je zit nu in groep drie en de reis van het leren gaat beginnen. Laat je zusje nog maar even spelen, die heeft er zelf een aardig vermoeiende reis opzitten. Ik hoop, nu Jasmijns leven weer wat rustiger gaat worden, dat ik nu mee mag op jouw reis. Een reis waarop we samen nieuwe dingen gaan leren en ontdekken. Geen nachtmerrie zonder hoop, maar juist een mooie reis, die ons misschien nóg dichter bij elkaar gaat brengen dan we nu al zijn. Ik hoop heel erg dat ik met je mee mag.
Ik hou van je, grote meid.
Papa