Dag 0.
Lieve Jasmijn,
Als ik eerlijk ben, zien mama en ik al wel een weekje dat je niet lekker bent. Een gele kleur rond je ogen, je bent vermoeider dan normaal en je klaagt al een tijdje over pijn in je buikje, waardoor je het ook niet fijn vindt om te eten. We zijn vorige week al twee keer semi-ongerust naar de huisarts geweest, maar daar werden wij gerustgesteld. De dienstdoende huisarts vermoedden dat je slechts een virusje had. Of misschien een oorontsteking, zoals je grote zus vorige maand ook had. Even thuis uitzieken en je bent zo weer beter.
Maar die kleur rond je ogen kon de huisarts in opleiding ook niet verklaren. Toen die de afgelopen week alleen maar vreemder werd – van geel, naar blauw, naar zwart en weer terug naar donkergeel – en omdat je vanochtend alweer klaagde over pijn in je buik, vonden wij het genoeg. We vertrouwden het niet en hoewel papa gewoon voor zijn combinatieklas 6/7 stond vandaag, planden we zo snel mogelijk een afspraak. Gelukkig konden we om 11:00 al terecht bij onze eigen huisarts en daar zouden we niet weggaan, zonder een bloedonderzoek. Gelukkig zag dokter van Meeuwen die noodzaak ook in en nog voor 12:00 stond jij stoer als je bent drie buisjes bloed af. Mama (die toevallig aan het werk was in hetzelfde gebouw als de huisarts) en ik waren zo trots op je, dat jij het avondeten mocht uitkiezen: pizza bestellen!
We lunchten lekker thuis, maar jij kon verder niet veel meer dan op de bank hangen. Je zag ook zo bleek, er was vast iets niet in orde met je bloedwaarden. Toen de huisarts al na een uurtje terugbelde om de uitslag van het bloedonderzoek terug te koppelen (mama en Mila stonden op het punt om naar zwemles te gaan), hoorden wij al na drie woorden dat het mis was. Hij sprak over het Prinses Máxima Centrum, maar daar hadden wij nog nooit van gehoord. Dus nadat wij, zoals de huisarts gevraagd had, met spoed naar het Beatrix Ziekenhuis in Gorinchem gereden waren (ironisch genoeg de andere werkplek van mama), kwam het compleet uit de lucht vallen toen het hoofd van de kinderafdeling sprak over kanker. Bloedkanker, om precies te zijn. Niets had ons op die woorden kunnen voorbereiden. We waren naar de huisarts gegaan voor een antibioticakuur, of misschien wel voor wat placebo pilletjes. Niet voor chemotherapie en bestraling. Compleet in shock lieten we Mila ophalen door opa Ed en oma Jeanne en reden met z’n drietjes door naar Utrecht, naar het – wat wij nu weten – grootste kinderoncologiecentrum van Europa.
Nadat we kort in het verkeerde ziekenhuis (WKZ) rondgelopen hadden, kwamen we aan in het PMC. Er was al een kamer voor jou klaargemaakt; een prachtige kamer met een aansluitende slaapkamer voor papa en mama. Dokter Dorus, een vriendelijke, jonge oncoloog, ving ons op en nadat hij een infuus in jouw voetje had aangebracht, heeft hij ons alles verteld over leukemie. Het was veel informatie, maar hij was ook heel erg duidelijk over één ding: “Jullie gaan veel informatie te horen krijgen, vanavond en de komende dagen, maar het enige dat jullie daarvan écht moeten onthouden, is dat de kans dat Jasmijn hier helemaal goed doorheen gaat komen, heel groot is.”
Het maakte de schok vanavond eigenlijk niet minder groot. Jij ging gelukkig goed slapen en daardoor vielen ook mama en ik redelijk snel in slaap. We waren gesloopt en konden niet meer goed nadenken. Hopelijk wordt de komende dagen meer duidelijk, want voor nu is al dat onbekende erg beangstigend.
Lieve Jasmijn, elke papa heeft wel eens de angst dat zijn mopje ziek wordt. Dat er, buiten ieders schuld, iets mis is met de gezondheid van zijn dochter. Maar waar jouw mama en ik de afgelopen 3,5 jaar vooral bij stilgestaan hebben, is hoe fantastisch jij het doet. Hoe lief jouw karakter is, hoe meegaand je bent en hoe goed je als klein persoontje bent. Daar waar jouw grote zus Mila de stoere is, de doorzetter en de actieveling, daar ben jij de zachtaardige, de rustige, de verzorgende en de knuffelaar. Oh, dat is misschien wel jouw grootste hobby: knuffelen met die superzachte perzikwangetjes van je. Daar genieten we bij jou elk moment van elke dag van – dát is waar wij continu bij stil staan. Toen we vanochtend naar de huisarts gingen, waren we echt wel bezorgd hoor, maar niets had ons kunnen voorbereiden op dit bericht. We liggen op de grond, weerloos en machteloos. Maar nog niet verslagen. Nog lang niet, lief Jasmijntje. Wij komen hier echt wel doorheen.
Ik hou van je, zacht knuffelbeertje.
Papa