Dag 175.
Lieve Jasmijn,
Vanochtend mocht ik lekker in bed (nou, “lekker” is wel wat overdreven en dat “bed” was een dun luchtbedje…) blijven liggen. Waarom? Omdat ik vandaag jarig ben! Van m’n drie allerliefste schatjes kreeg ik vanochtend cadeautjes, een zelfgemaakte kroon, tekeningen en knutselwerkjes. Het was een relaxte ochtend na een toch wel goede nacht, ondanks dat jij een paar keer wakkergemaakt moest worden voor controles. Na het ontbijt, waar jij weer zonder problemen je boterham met hagelslag naar binnen werkte, speelden we in de sportzaal, het theater en hadden we op de gang een grappig gesprek met Hop en Pop, twee Clini Clowns. Helaas moesten we hierna alweer terug naar de kamer, want jij moest vanwege je koorts (die overigens alweer weg is, maar dat is nu nog geen reden om te stoppen) antibiotica toegediend krijgen.
Terwijl we even aan de kamer gekluisterd zijn, krijgen we goed nieuws: jouw witte bloedcellen, de leukocyten, lijken weer op te komen. Het is nog maar pril, de waarde is 0,1, maar het is een begin. Verheugd gaan we in de middag naar de Verteltantes in het theater, waar we boekjes lezen en over een blotevoetenpad lopen. Uiteraard kan een bezoek aan de muziekstudio niet uitblijven, voordat Mila door tante Paulien wordt opgehaald.
Dan ineens staat tante Astrid in de kamer. Die komt op jou passen, terwijl papa en mama in een lekker restaurant in de buurt uit eten gaan. We vonden dat een lastige beslissing, maar je bent de hele dag al zó leuk, dat we het gewoon gaan proberen. Als mama en ik in Zeist aan onze amuse zitten, stuurt tante Astrid een berichtje dat zij de leukste avond in tijden heeft. Je hebt supergoed je bord ravioli opgegeten, jullie liggen voortdurend in de slappe lach en je gaat als een roosje slapen. Een hele dikke duim voor tante Astrid die dit zó goed aanpakt, maar een nog dikkere duim voor jou. Dankzij jou was mijn verjaardag één groot feest.
Lieve Jasmijn, ik heb vandaag ontelbaar veel digitale felicitaties gekregen, de één nog uitgebreider dan de ander. Allemaal bevatten ze wel iets in de zin van “het zal wel geen Happy Birthday geweest zijn, maar…” of “waarschijnlijk heb je er helemaal niet van kunnen genieten, maar…” Lief en medelevend bedoeld, maar als ik eerlijk ben, was het vandaag gewoon echt een hele leuke dag. Sterker nog: ik heb helemaal niks met mijn verjaardag en laat hem vaak ongemerkt voorbijgaan, maar vandaag voelde ik me echt jarig. De cadeautjes, de muts, de slingers en natuurlijk het eten met mama vanavond. Het maakte me vrolijk en voor het eerst in lange tijd genoot ik oprecht van een jaartje ouder worden. Aan de andere kant, en zo gaat dat met zo veel dingen de laatste tijd, ga je toch weer verder denken. Is dit misschien mijn laatste verjaardag met jou? Maak jij volgend jaar mijn 40e verjaardag nog net zo vrolijk mee? Maak jij je eigen verjaardag straks in november überhaupt nog mee? Het zijn vragen die ik eigenlijk niet wil stellen, maar die ik niet kan tegenhouden. Gelukkig lukte het om ze een beetje te negeren, maar het besef dat dit een speciaal moment was, was er zeker. Daarom hebben we er allemaal misschien nóg een beetje meer van genoten.
Ik hou van je, op naar nog heel veel verjaardagen samen!
Papa