Dag 187 & 188.
Lieve Jasmijn,
Vandaag was een bijzondere dag. Om eerlijk te zijn had ik me dat van tevoren niet eens zo gerealiseerd, maar ik merkte het vanochtend aan alles. Ja, jij ging vandaag voor het eerst naar school. Het was zo aandoenlijk, hoe je in de keuken aan de ontbijttafel zat en zachtjes zei dat je “het toch wel een beetje spannend vond” en hoe je aan Mila vroeg “of zij wel goed op jou wilde passen”. Je kunt jezelf zo goed duidelijk maken, je bent zo goed in staat om je gevoelens te omschrijven. Ik snap niet hoe iemand van drie jaar dat kan, maar goed. Na het ontbijt stapten we met z’n vieren in de bakfiets en het was heel duidelijk: je had er zin in. We spraken iets eerder in de klas af met Juf Renee, zodat we jouw bijzonderheden nog even konden doorspreken. Toen stapten papa en mama weer naar buiten, zonder Mila én zonder jou. Trots als een pauw bleef je achter, zittend op het stoeltje naast de juf, want op jouw allereerste schooldag was je nog eens assistent ook.
Het was precies zoals ik het me had voorgesteld en misschien nog wel ietsje mooier, maar eenmaal thuiskwam het besef pas. Want lieve Jasmijn, vanaf 8 maart staat een groot deel van jouw leven stil. Op sociaal vlak mocht je heel lang maar heel weinig en bij alles wat we de afgelopen zes maanden gedaan hebben, moeten we schipperen tussen wat voor jou leuk is en wat medisch verantwoord is. We hebben er het beste van gemaakt, maar natuurlijk had jouw leven – ook jouw leven thuis – er heel anders uitgezien, als je niet ziek was geweest. Vandaag, na een half jaar vrijwel geen nieuwe stappen gezet te hebben, zetten we nu, midden tussen de twee hoge dosis behandelingen, gewoon een extra grote stap. Ga maar gewoon naar school Jasmijn, doe maar alsof er niks aan de hand is. Speel maar gewoon in de bouwhoek en maak maar lekker veel vriendjes, ook al ben je er straks weer twee maanden niet. Geniet maar even van het normale leven, dat verdien je zo.
Nou, genieten, dat heb je gedaan. Vlak voor de lunch kwam ik je van het schoolplein halen en oh wat was je trots. Als een echte schoolmeid liep je mee naar binnen om je spullen te pakken en fietsten we samen naar huis. De rest van de dag was warm en we deden niet veel meer dan buiten in de tuin spelen en lekker op tijd naar bed gaan, want hoe leuk het ook was, intensief was het ook.
Op dinsdag ging jij een dagje naar opa Ed en oma Jeanne om met je nichtjes te spelen en dus hadden papa en mama een dagje voor zichzelf. We hebben in de winkels naar nieuwe tuinmeubels gekeken en een mooie lamp voor de slaapkamer uitgezocht. ‘s Middags hebben we in de tuin gewerkt, als twee gelauwerde pensionado’s tussen de geraniums en hortensia’s. Toen jij en Mila weer thuiskwamen aten we op jouw verzoek wraps. Meteen na het eten gingen we naar bed, want morgen hebben we een hele bijzondere dag…
Lieve Jasmijn, het is gek om te ervaren dat zelfs wanneer alles zo goed gaat, we zo blij zijn en jij mij zoveel geluk brengt, dat ik dan toch op de gekste momenten een soort van breakdown kan hebben. Vanavond, tijdens het opruimen van de woonkamer, had ik zo’n moment. Jij kwam tijdens het omkleden om naar bed te gaan nog even snel in je blote billen naar beneden, omdat je Konijntje vergeten was. Toen we samen terug naar de trap liepen vroeg ik of ik je moest tillen, maar dat hoefde niet, “want jij kon toch veel sneller de trap op.” En daar ging je, in je prachtige blote billen en met die heerlijke schaterlach. Maar ook met dat ontzettende kale hoofd en dat permanente infuus waarvan de twee lijntjes bij elke stap de trap op tegen elkaar aan kletsten. Ik werd op dat moment zo verliefd en zo verdrietig tegelijk. Nog voor je boven was, kon ik niet anders dan je vastpakken en knuffelen. “Pahap, ik was bijna boven!” riep je. Als ik je loslaat beklim je alsnog triomfantelijk de laatste trede en spring je op de overloop heen en weer omdat je daar als eerste was. Ik leg je in bed, waar je praat en zingt en grapjes maakt. Ik kan niet anders dan je kriebelen en met een glimlach naar je kijken, maar het kost me moeite om die traan te bedwingen. Je bent zó leuk Jasmijn, je bent zo mijn alles. Soms, op het meest onverwachte moment, in je blote billen op de trap, komt die realisatie hard bij me binnen. Ik kan het niet helpen dat die realisatie gepaard gaat met de wetenschap dat de toekomst onzeker is. Ik probeer de gedachte niet ver binnen te laten en focus me op het hier en nu. Want deze momenten; deze onverwachte maar zo nodige momenten, zijn me heel dierbaar.
Ik hou van je, en van dat heerlijke, blote lijfje van je.
Papa