Dag 261.
Lieve Jasmijn,
Omdat mama en ik gisterenavond tot laat het huis versierd hebben en vanochtend alweer vroeg de wekker ging om het ontbijt klaar te maken, waren we bang dat het een vermoeiende dag zou worden. Niets was minder waar. Jou zo blij, trots en gelukkig zien als vandaag, dat geeft energie.
Toen je vanochtend je eerste stap de kamer in zette, werden je ogen groot. Ballonnen, cadeautjes, slingers en kaartjes. Met als kers op de taart: een levensgroot poppenhuis. Gelukkig waren we vroeg opgestaan en kon je daar nog mee spelen, voor jullie naar school gingen. Jullie ja, want vandaag ga je met je grote zus mee naar school. In de klas werd voor je gezongen, je mocht je zelfgemaakte cupcakes uitdelen en je liep voorop in de polonaise door de klas. Na een uurtje spelen in “Het Kleine Pietenhuis”, kwamen mama en ik je weer ophalen. We speelden even thuis en haalden na de lunch Mila op en reden met z’n viertjes naar het PMC voor een bloedcontrole en… de Sinterklaasfilm in de grote collegezaal! Vlak daarvoor had ik nog een kort gesprek met Antoinette. Je bloedwaarden stijgen nog steeds, al is het traag. We hebben het verder over de griepprik, de scans van volgende week en plannen de operatie waarin jouw tumor verwijderd gaat worden met potlood op woensdag 13 december. Het was een fijn gesprek met Antoinette, maar eigenlijk is elk gesprek met haar fijn. Ik hoop dat je je haar later nog kunt herinneren; ze is een onvoorstelbare steun voor ons als gezin en ze neemt zoveel zorgen bij mama en mij weg. Het klinkt altijd een beetje overdreven, maar in dit geval is het letterlijk waar: we zouden niet weten wat we zonder haar zouden moeten.
Na het gesprek met Antoinette, vind ik jou, Mila en mama op het Pietenparcours in de sportzaal. Als ik binnenkom, laten jullie trots zien waarom jullie net een Pieten-Diploma behaald hebben: over schuine daken balanceren, cadeautjes in schoorstenen gooien en onder lage struiken door kruipen; jullie beheersen alles. Tijd om te blijven spelen, hebben we echter niet. We nemen de lift naar de 6e verdieping en zoeken een plekje in het Auditorium. Samen met jouw vriendje Levi bekijken we de Sinterklaasfilm over de gestrande stoomboot en die gekke papegaai. Als we na een spannende film in de auto terug zitten, staan we helaas een tijdje in de file, maar dat mag de pret niet drukken. Daan en Niene zitten al in de McDonalds te wachten en samen eten we frietjes, spelen we spelletjes en maken we zelfs een eigen ijsje. En dacht je dat het feestje toen voorbij was? Nee hoor! Daan en Niene blijven bij ons slapen en na een half uurtje keten vallen jullie heerlijk in slaap. Papa en mama doen een bordspelletje met Paulien en Floris en spelen tot laat Mario Party. De perfecte, hilarische afsluiting van een geweldige dag.
Lieve Jasmijn, op 30 augustus, op mijn eigen verjaardag, stelde ik in dit dagboek hardop de vraag of je vandaag nog wel mee zou maken… En zo ja, op welke manier. Er is zoveel onzeker tegenwoordig, dat het op dat moment een vraagteken was, niet alleen voor mij. De tijd sindsdien is voorbijgevlogen en ineens is het 24 november. Ineens ben je vier jaar, mag je naar school en gelden al die waarschuwingen op klein speelgoed niet meer voor jou. Je bent vanaf vandaag een grote meid, maar voor mijn gevoel ben je veel meer dan dat. Je bent al lang geen kleuter meer, je bent al zo volwassen. Vandaag is de mijlpaal die benadrukt dat je weer wat ouder en wijzer bent, maar het getal vier doet geen recht aan wat jij al bereikt hebt in je nog zo korte leven. Vandaag stonden we daar heel even bij stil, bij dat leven. Bij jouw levendige leven, dat sinds 8 maart eigenlijk elke dag een beetje mooier geworden is. Dat vanaf nu, alleen nog maar mooier gaat worden.
Ik hou van je, vierjarige kanjer.
Papa