Dag 303.
Lieve Jasmijn,
Vandaag waren jij en ik voor het eerst dit nieuwe jaar in het PMC. Ook al is er een nieuw jaar begonnen en ook al is het sowieso alweer even geleden dat we hier waren, voelt het altijd weer als thuiskomen. Alles is vertrouwd in het PMC; de gangen, de gezichten en geur. Toch lopen we meteen over de regenboogbrug, via het WKZ, door de tunnel naar het UMC, want daar staat vandaag een oogonderzoek op het programma. We beginnen met het maken van foto’s van jouw ogen, waarbij de arts verbaasd is hoe goed jij dit als vierjarig meisjes doet. Vervolgens lopen we door naar de oogtest. We doen dit bij een jonge oogarts in opleiding, die na binnenkomst meteen met de deur in huis valt: je oogzenuw is niet zo vrij meer als op de vorige foto’s. Slik…
Ik merk dat ik meteen in een soort van paniekmodus schiet en dat de rampscenario’s over terugkerende uitzaaiingen, groei van de tumor en toename van de kanker in het algemeen door mijn hoofd vliegen. Op de automatische piloot begeleid ik je tijdens je oogonderzoek, waar je weer doorheen vliegt met je puike zicht. Als afsluiting wil de oogarts in opleiding nog even die beknelde oogzenuw “spiegelen”, waarna hij zijn supervisor roept om even mee te kijken. Ik word zenuwachtig, tot de ervaren oogarts vertelt dat alles er perfect uitziet. Ze verklaart dat de minimale vernauwing zoals op de foto te zien was, volledig binnen de meetmarge valt en dat de combinatie van jouw perfecte zicht en de schone, egale oogzenuw, zoals te zien tijdens het spiegelen, alleen maar kan betekenen dat het heel goed gaat. Het is niet te beschrijven wat voor last er op dat moment van mijn schouders valt. De volgende afspraak plannen we in augustus, in hopelijk de laatste maand van jouw behandeling.
Op de terugweg eten we nog een brownie in het restaurant van het UMC, tekenen we nog even bij de receptie op de 2e verdieping en drinken we nog een kinderkoffie met een bekertje speculoosjes ernaast. En tja, als jij met die prachtige bruine ogen aan de koffiemevrouw vraagt of je nog een extra bekertje mag hebben, dan kan ze dat natuurlijk niet weigeren…
Lieve Jasmijn, ik denk dat ik in herhaling val, maar die op het oog kleine, nietszeggende, maar enigszins verontrustende uitspraken, zoals vandaag bij de oogarts in opleiding, die doen iets in mijn lijf ontploffen wat niet meer te herstellen is. Natuurlijk, toen de senior oogarts vertelde dat alles er goed uitzag en dat er geen enkel teken meer van opgezwollen klieren te zien was in en rond de oogzenuw, zakte het gevoel weer weg en voelde ik vooral opluchting. Toch merk ik dat die eerste angst en onrust niet weggaat. Je ogen zullen altijd een pijnpunt blijven, waarbij de gedachte aan de diagnose, maar ook aan de gesprekken van vanochtend, een rilling door mijn lichaam laten lopen. Dat is niet de schuld van de oogarts in opleiding, hij deed gewoon zijn werk. Maar slecht nieuws, in dit geval met verstrekkende gevolgen, komt als een moker en gaat als een zakdoekje weg. Het kan niet anders dan dat er iets achterblijft. Soms een vlekje, maar vaker een gat.
Ik hou van je, met die mooie, perfect werkende bruine kijkers van je.
Papa