Dag 308 & 309.
Lieve Jasmijn,
Toen ik jou en Mila vanochtend vroeg wie er met mij mee wilde naar het meertje aan de overkant om daar naar de zonsopkomst te kijken, konden jullie reacties niet verder uit elkaar liggen. Jouw grote zus wilde dolgraag mee en jij kroop in een soort van instinctieve reactie snel bij mama onder de warme dekens. Mila en ik deden dikke jassen aan en een muts op en stapten bij een gevoelstemperatuur van -12 graden naar de overkant. We maakten een vuurtje, dronken warme thee en keken hoe de zon opkwam boven ons prachtige, bevroren meertje. Het was betoverend en ik vond het heel speciaal om dit met mijn stoere dochter te mogen doen.
In de loop van de ochtend merkten we dat jouw sticker een beetje los zat. Normaal bellen we de thuiszorg daar even voor, maar je statlock moet eigenlijk ook vervangen worden en daar hebben we qua thuiszorg wat minder goede ervaringen mee. We bellen het PMC en mogen daar langskomen om het op de behandelkamer te laten vervangen, waar de zusters dit natuurlijk dagelijks doen. Snel rijden jij, Mila en ik nog langs mijn oude school, om de leerlingen te bedanken voor dat waanzinnige bedrag van €4500,- dat zij met hun sponsorloop hebben opgehaald voor het PMC. Daarna rijden we door naar het ziekenhuis, waar we met z’n drietjes spelen en tussendoor jouw stickers vervangen. Omdat we zo druk zijn met spelen, vergeten we bijna op tijd naar huis terug te rijden voor de zwemles van Mila. Uiteindelijk pas het allemaal nét.
Op donderdagochtend belt Antoinette ons ein-de-lijk met de planning voor de komende periode. Aanstaande woensdag hebben we de scans en dan starten we een week later met de bestralingen. Het is fijn om weer wat in de agenda te hebben staan, merken mama en ik, maar het zorgt ook weer voor wat vraagtekens. Gelukkig zijn we in de middag druk en hebben we weinig tijd om erover te piekeren. We halen jou en Mila aan het einde van de schooldag met de auto op en rijden door naar een vriendin van papa, met wie we sinds jouw diagnose closer geworden zijn, omdat haar man ook kanker gehad heeft en daardoor veel van onze situaties en struggles herkent. Bij Linda drinken we een kopje thee en eten we lekkere koekjes, maar daarvoor zijn we natuurlijk niet gekomen. Linda heeft paarden bij haar thuis en jullie helpen mee met het borstelen en voorbereiden van het paard, voordat jullie er allebei een rondje op mogen rijden. Helemaal trots en blij stappen we veel te laat weer in de auto terug naar huis. Jullie willen nu ook een paard.
Lieve Jasmijn, ik voel me rustig en onrustig op hetzelfde moment. De reden zijn die vraagtekens na afloop van het gesprek met Antoinette. De start van de radiotherapie – van de bestralingen dus – is alweer uitgesteld. We weten nu eindelijk dat we komende woensdag de scans hebben, maar dan zijn we al over de helft van januari. Voor mijn gevoel is dat laat; misschien wel te laat. Er werd altijd gesproken over de operatie in december, herstellen tijdens de Kerstdagen en dan hopelijk tussen Oud en Nieuw de scans, gevolgd door de bestralingen begin januari. Er is altijd wel bij gezegd “dat het een drukke periode is” en “dat we alles nog definitief moeten afwachten”, maar drie weken vertraging lijkt nu ineens zo verschrikkelijk lang. Helemaal omdat dit volgens mij niet de planning was, want vorige week in het PMC maakte dokter van Noesel wel duidelijk dat ze ons een soort “vergeten” waren. Ik had verwacht dat ze daardoor wat sneller zouden doorpakken, maar dat is niet het geval. De bestralingen zullen niet voor de 24e januari starten en dat lijkt me gewoon zo laat. Op 24 oktober heb jij immers je laatste chemotherapie gehad, dat is drie maanden geleden. Het kan toch niet anders dan dat die kankercellen weer aan het groeien zijn? Aan het vermenigvuldigen? Dat ze weer hoop krijgen, na die lange periode rust? Dat ze misschien wel weer in de winning-mood komen, weet ik veel. Het klinkt gewoon zo lang en dat jij het zo goed doet, maakt het dan alleen maar lastiger. Het lijkt wel of wij allemaal vergeten dat je ziek bent. Dat we het gewone leven weer oppakken, alsof er niks aan de hand is. Je gaat naar school, gaat logeren, gaat spelen en doet alles wat je grote zus ook doet. De wond op je buik is weer dicht, alles lijkt weer een soort van normaal, maar van binnen is dat het natuurlijk niet. Dat we nu zo lang moeten wachten, niet in het ziekenhuis komen en eigenlijk niks aan jouw ziekte doen, is soms wel pittig. Is het bovendien nodig? Is het ideaal? Of is het het resultaat van onderbezetting in het ziekenhuis? Van de drukte rondom de Feestdagen? Of misschien wel het gevolg van dat ze ons “vergeten” waren? Ik weet zeker dat, mocht de ziekte ooit terugkomen, ik die vragen ga stellen. Natuurlijk weet ik de antwoorden al. Bovendien zou het geen verschil maken. Ik weet dat de artsen naar eer en geweten handelen en het allerbeste voor jou doen. Toch is het lastig, vooral omdat het nu alweer een beetje uitgesteld wordt. Het zijn maar een paar dagen, maar gevoelsmatig is dat toch veel, vooral omdat het er weer bovenop komt. Enfin, we houden vertrouwen en zijn klaar voor volgende week. Die onrust? Die hoort er tegenwoordig bij, weten we helaas. Het is een vorm van onrust die niemand ziet en ook niemand herkent, als je nooit in deze situatie gezeten hebt. Het is lastig uitleggen als je hierdoor even jezelf niet bent, of minder sociaal of gezellig bent. Maar ook hier komen we echt wel overheen. Voor je het weet is het woensdag en is de volgende fase begonnen. Dan zal mijn gevoel weer heel anders zijn.
Ik hou van je, en stiekem geniet ik ook wel heel erg van deze “rustige” periode.
Papa