Dag 38.
Lieve Jasmijn,
Vandaag voelt op de een of andere manier als een spannende dag. Dat is nog niet eens omdat de B-kuur vanmiddag begonnen is, want na de vorige keer heb ik daar wel vertrouwen in. Nee, het is meer omdat we de komende vijf dagen in het ziekenhuis zullen zijn. Meteen na deze kuur volgen de scans waarop we gaan zien of de chemotherapie bij jou aanslaat. Of niet…
Vanochtend zette je je goede bui van gisteren door en terwijl papa en mama de spullen voor een paar dagen ziekenhuis pakten, keek jij wat filmpjes op de TV. Eenmaal in het PMC werd je bloed afgenomen en konden we naar onze kamer toe, om daar te wachten tot de chemo aangesloten zou worden. Voor die tijd kwam de oncoloog nog even langs, om te beoordelen of jij fysiek wel in staat bent om drie dagen lang dexamethason en cisplatine toegediend te krijgen. Toen de arts er eenmaal was, had zij niet zo lang nodig om tot de conclusie te komen dat jij oké was, maar wat wel opvallend was: jouw bloedwaarden waren niet gezakt. Sterker nog: ze waren gestegen ten opzichte van de vorige meting. Say what?! Jouw laatste bloedtransfusie is inmiddels zestien dagen geleden. Toen had je die extra bloedcellen nog nodig om een paar dagen vooruit te kunnen. Dat je waardes nu zo goed zijn, zet ons wel aan het denken. Zou het dan zo zijn? Zou het zo zijn dat die kankercellen al zo hard aangepakt zijn, dat jouw beenmerg zelf weer bloedcellen kan aanmaken? Het is een hoop die zelfs de oncoloog uitspreekt, maar meteen ook weer nuanceert door te zeggen dat er ook andere verklaringen kunnen zijn. Ze kan en wil ons niet te veel hoop geven, maar als ze vertrokken is, geven jouw mama en ik elkaar toch een boks.
Nog voordat je aangesloten wordt op de chemo, gaan Mila en ik met de bus naar het centrum van Utrecht. We halen avondeten, kopen allebei nieuwe schoenen en spelen in de bibliotheek. In dit verslag gaat het veel over jou, Jasmijn, en over jouw mama en mij, maar we moeten je zus niet vergeten. Jouw grote zus die zo ontzettend knap is. Ik liep vandaag met haar door de stad en ik was trots op haar. Ze kan al zo veel, ze weet al zo veel en ze maakt me zo blij. Ik heb een heerlijke middag gehad, zelfs toen Mila uit het niets tegen de kassière bij de Kruidvat zei “mijn zusje heeft kanker” en de hele winkel stil werd. Ach, we maakten er alsnog een feestje van en we hebben voor jou een lekkere Zuma Pez gehaald!
Maar hoe leuk het ook was, ik had een beetje angst hoe ik jou ging aantreffen in het ziekenhuis. De dexamethason zat er inmiddels in en ik weet wat dat met je kan doen. Voorzichtig deden we dus de deur van jouw kamer open… en je was de vrolijkheid zelve. Lekker met Lego spelen, samen met oma Jeanne die op verrassingsbezoek gekomen was. Alleen maar lachen, keten en er kwam geen verkeerd woord uit je mond. We aten pizza, want daar hou jij van, en maakten toen het bed van jou en Mila klaar. Ja ja, we slapen hier vanavond met z’n vieren. Dat betekent dat papa op de grond moet slapen en daar hebben jullie vandaag al veel om moeten lachen. Mij maakt het niet uit, want dag 1 van kuur 4 is voorbij. En je hebt je weer fantastisch gehouden.
Lieve Jasmijn, hoop is een vreemde emotie, weet ik inmiddels. Hoop groeit langzaam, maar gestaag. Helemaal wanneer jij zo goed bent, blijft het komen, tot er een soort van nieuw beginmoment bepaald is. Vanaf daar groeit hoop weer verder. Ja, het is zo dat die hoop op sommige momenten als sneeuw voor de zon kan verdwijnen. Als je slecht nieuws krijgt, als jij even een minder moment hebt of als de situatie me gewoon weer raakt. Op die momenten lijkt alle hoop die ik zo zorgvuldig had opgebouwd, verdwenen. Gelukkig weet ik inmiddels dat jij die hoop weer snel teruggeeft. Zoals met je bloedwaarden: de oncoloog kan praten wat ze wil over “andere verklaringen” maar het enige wat wij zien, is dat jij een krijger bent, een Samoerai, een held. Jij bent aan het vechten alsof… nee, omdát jouw leven ervan afhangt. Als ik naar je kijk, dan zie ik het meteen. Je bent aan het winnen. Het maakt dat mijn hoop vandaag weer een beetje gegroeid is.
Ik hou van je, mijn lieve, kleine held.
Papa