Dag 449.
Lieve Jasmijn,
Vanochtend voelde het toch een beetje als The Day After. De dag nadat opa Ed met de ambulance naar het ziekenhuis moest, de dag dat jouw ziekte even niet onze prioriteit had. Ik heb daarom veel contact met oma Jeanne in Culemborg en natuurlijk met opa Ed, die een prima nacht in het UMC gehad heeft.
In de ochtend dronk ik even een kopje koffie bij tante Paulien en terwijl ik daar ben, hoor ik dat opa aan het einde van de ochtend naar huis mag. Snel rij ik langs oma en samen halen we opa op en rijden terug naar Culemborg. Opa voelt zich goed en bij opa en oma thuis lunchen we de broodjes die oma eigenlijk voor de vakantie gesmeerd had; de vakantie die nu maar even uitgesteld is. Als het brood op is, is het nog lang geen tijd om Mila uit school te halen. Toch zit ik continu op mijn horloge te kijken. Ik ben onrustig, ongerust misschien wel, en besluit uiteindelijk om wat eerder bij opa en oma weg te rijden en nog even langs de huisarts in Leerdam te rijden. De hele dag al, heb ik dat “wat als…” gevoel en ik lijk de knobbel in mijn nek steeds meer te gaan voelen. Ik heb gewoon even de bevestiging nodig dat het niets ernstigs is. Ik maak daarom aan de keukentafel een afspraak bij de huisarts, haal Mila vervolgens van school en rij met haar terug naar de huisartsenpraktijk. Dokter van Meeuwen praat, luistert, voelt en begrijpt mij. Hij is ervan overtuigd dat het een lymfeklier is, die mooi en glad voelt. Geen enkele reden tot paniek, verzekert hij mij. Het klinkt misschien als weinig, maar het is precies wat ik nodig had. Samen met Mila rij ik naar huis en we hebben een lekker middagje samen, voordat we naar de atletiektraining vertrekken.
“Huh pap, waar heb je mij gelaten?” hoor ik je denken. Nou, ik zag jou nog wel even, toen de schooldag net afgelopen was. Maar jij ging vandaag niet met mij mee naar huis; jij ging na schooltijd bij Levine spelen. Pas toen Mila en ik terug waren van onze atletiektraining, hoorde ik tijdens het eten hoe leuk je het daar gehad had. Het was jouw eerste speelafspraakje bij iemand anders thuis en dat vond je toch wel bijzonder. Dat was het in een bepaalde zin ook wel, ook voor papa en mama. Jouw leven gaat, ook al heb je dat rugzakje met Immuno Lisa’s 24 uur per dag op je rug hangen, gewoon door en je doet allerlei leuke, nieuwe dingen. Alsof er niets aan de hand is.
Lieve Jasmijn, gisteren liet ik de term “hypochondrie” al vallen; een term waar ik nog nooit echt mee te maken gehad heb. Ik geloof mijn eigen onderbuikgevoel altijd wel; ik heb vertrouwen in mijn lijf en anders wel in de keiharde statistieken, die mij erop wijzen dat de kans dat ik die ene mega-zeldzame hersenaandoening of die nog zeldzamere darmziekte heb, nog kleiner is dan de kans de staatsloterij te winnen. Dat zulke statistieke geen enkele garantie bieden, daar ben ik mij sinds jouw diagnose wel van bewust en dat in het menselijk lijf op celniveau ongelooflijk veel fout kan gaan, met alle desastreuze gevolgen van dien, daar ben ik ook op de harde manier achter gekomen. Maar dat ik aan mijn eigen lijf ga twijfelen, dat is nieuw. Dat ik iets voel en dan plotseling denk: “hier is iets mis”. Het is vreemd om mee te maken, want ik merk dan echt dat het me bezighoudt; dat ik denk: ja, maar wát áls die knobbel in mijn nek inderdaad ook een tumor is? Wat als ik óók kanker heb? Wat als Mila en mama straks met z’n tweetjes overblijven? Als ik het hier zo opschrijf, dan klinkt het misschien dramatisch, maar het is wel wat zich in mijn hoofd afspeelt en wat ik niet weggedrukt krijg. Ik ben dus blij dat ik direct naar de huisarts gegaan ben. Mijn telefonische uitleg aan de doktersassistente “Ik voel sinds gisterenavond wat, maar het doet geen pijn en ik heb er geen last van” was eerder lachwekkend dan zorgwekkend, maar gelukkig kennen ze mij en mijn situatie bij de huisarts heel goed. Het was fijn om te merken dat ze mij serieus namen, ook al waren mijn klachten dat niet. Nu ik met de dokter gepraat heb, is mijn onrustige gevoel weer weg. De paniek is verdwenen, net als de onrust. Toch voel ik dat ik mijn hoofd erbij moet houden, om dit de volgende keer niet zo ver te laten komen. Rationeel en pragmatisch, zo moet ik weer naar dit soort dingen leren kijken. Want natuurlijk is er niets met mij aan de hand liefie. Ik moet namelijk topfit zijn voor de enige taak die ik op dit moment heb; voor jou zorgen.
Ik hou van je, met je eerste echte speelafspraak!
Papa