top of page

Dag 572.

 

Lieve Jasmijn,

 

Vandaag is het 30 september 2024. Zoals je kunt zien is het 572 dagen geleden dat we semi-ongerust naar de huisarts gingen en de rest is geschiedenis. Geschiedenis als in: het is achter de rug; niet als in: het is voorbij. Jij bent er nog en je bent de beste versie van jezelf die ik ooit gezien heb.

 

Het leven is inmiddels weer een soort van normaal en dat maakt dit dagboek, hoe onaardig het ook klinkt, overbodig. Verhalen over hoe de werkdag van mama was, over hoe jij op school gezeten hebt, over hoe Mila het op de atletiektraining deed en over hoe ik in de tuin gewerkt heb, zijn soms echt wel interessant hoor, maar niet meer geschikt voor dit dagboek. Ik kan dus met een soort van trots zeggen dat ik er klaar mee ben. 

 

Geen verhalen meer over de behandeling, bijwerkingen of medicijnen. Geen updates meer over wat er allemaal in de tuin veranderd is of wat jij in de klas geleerd hebt. Geen verhaaltjes meer over logeerpartijen bij opa en oma of over de vakanties die we tussen alle malaise door gevierd hebben. Geen beschrijvingen meer over jouw ups en downs, want als die er nu zijn, komt het door een te korte nacht, een slechte dag op school of doordat er iets niet mag van papa of mama. Het kan van alles zijn, maar niet meer de kanker. De kanker is weg, deze kankerperiode is voorbij. Vanaf nu is ons leven saai en dat is geen dagboek meer waard. 

 

572 dagen was ik hier elke dag, in dit dagboek. 572 dagen was dit de best denkbare therapie voor mij. Ik schreef het deels voor mezelf, om van me af te schrijven en om bij te houden wat er van dag tot dag gebeurde. Maar vooral schreef ik dit dagboek voor jou; om jou later, als je groot genoeg bent om het een soort van te begrijpen, te vertellen wat we allemaal meegemaakt hebben. Hoe moeilijk het was, hoe bang we waren en hoeveel verdriet we hebben gehad. Maar ook, en vooral, hoe fijn we het met z’n viertjes gehad hebben, hoeveel we geleerd hebben de afgelopen anderhalf jaar en hoe onmeetbaar trots ik op je ben. Ik hoop met heel mijn hart dat je dit ooit gaat lezen en dat je dan tot dezelfde conclusie komt als ik:

 

Jasmijn Lommert is een superheld.

 

Lieve Jasmijn, ik ga afscheid van je nemen. 572 dagen geleden was dat mijn ultieme, maar reële angst. Toen nog was een definitief afscheid dichtbij, maar jij hebt zo onbeschrijflijk hard gevochten, dat een afscheid voorgoed nu volledig uit zicht is. Vandaag nemen we op een andere manier afscheid, namelijk hier in dit dagboek. Het dagelijks schrijven zit erop. Wat op een sporadisch moment als een verplichting voelde, was een groot deel van de afgelopen anderhalf jaar een immense steun voor mij. Dit dagboek schrijven, bijhouden en teruglezen maakte alles dragelijker, maar tegelijkertijd confronterend. Veel van de gebeurtenissen die ik hier geschreven heb, waren mama en ik anders compleet vergeten. Het is fijn dat het op papier staat, ook al zijn er dagen waar ik eigenlijk niet aan herinnerd wil worden. Dagen die ik wil vergeten, vanwege de pijn, machteloosheid of boosheid die ik toen voelde. Dagen over jou, maar ook over de dood van Buurman Kip, over vriendjes die in het ziekenhuis overleden en over de ruzies tussen papa en mama. Of de dagen die we aan de rechtszaak met die verschrikkelijke buren besteed hebben.

 

Gelukkig, zo is mijn gevoel op dit moment althans, hebben we het op het merendeel van de dagen fijn gehad. Gelukkig beschrijven de meeste van de ruim 275.000 woorden die jouw dagboek lang is, fijne herinneringen. Als er iets is waar we de afgelopen anderhalf jaar geen gebrek aan gehad hebben, zijn het fijne momenten. Waardevolle momenten met ons gezin, onze vrienden en onze familie. Het schrijven, maar vooral het teruglezen van dit dagboek, ging vaak gepaard met tranen, maar dan wel tranen van blijdschap, trots en geluk. Ik denk dat ik zelf over een tijdje pas ga beseffen hoe waardevol de herinneringen uit dit dagboek zijn. Later, als de rust teruggekeerd is, het leven weer normaal is en slechts het litteken op jouw buik ons herinnert aan jouw ziekte, pas dan zal ik het ware gewicht van deze herinneringen gaan voelen. Ze kunnen nooit te zwaar zijn, weet ik inmiddels. Niet alleen jij kan meer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden; ook ikzelf ben sterker dan ik dacht. Na deze 572 dagen kan ik alles aan. Zeggen dat ik nergens meer bang voor ben, dat kan ik niet. De kans dat jouw ziekte terugkomt, ligt altijd op de loer. Is zelfs groot. Maar mocht dat lot ons toebedeeld zijn, dan zijn we er klaar voor. Ook dan zullen we vechten, ook dan zullen we winnen. En mocht het ooit zover komen, dan zal ik ook dan een dagboek bijhouden. Tot die tijd, schrijf ik je niet meer. Ik knuffel je, ik kus je, ik kriebel je. Maar deze pen, die leg ik weg. Het dagboek doe ik dicht. Met een glimlach op mijn gezicht.

 

Ik hou van je.

Papa

© 2014- 2024 Marc Lommert
 

bottom of page