Dag 64.
Lieve Jasmijn,
Ik ga een heel lang verhaal proberen iets minder lang te maken: vandaag was perfect. Al dagen roepen jij en Mila dat jullie “niet kunnen wachten tot we naar de Efteling gaan” terwijl jullie helemaal geen idee hebben wat de Efteling precies is. Maar vandaag was het eindelijk zo ver. Vanochtend vroeg haalden we Astrid, Frank, Mette en Cato van het station op en samen met opa Ed en om Jeanne reden we met twee auto’s naar Kaatsheuvel. We parkeerden de auto vlak bij de ingang, liepen door de poort en zagen meteen Roodkapje. Eigenlijk kon jouw dag toen al niet meer stuk. Maar de dag was toen nog laaang niet afgelopen. We kwamen om precies 10:00 aan en vertrokken uiteindelijk pas na 19:00. En ál die tijd ben jij alleen maar blij geweest. Dan rende je weer zelf rond, dan liet je je als een koningin rondtrekken in de bolderkar, maar zodra we bij een attractie aankwamen, was je verkocht. We begonnen met Symbolica en liepen daarna door naar Carnaval Festival. Dat jij daarna niet in de ronddraaiende bootjes mocht, vond je wel logisch; je wilde natuurlijk niet weer overgeven. Vervolgens in het sprookjesbos at je wel een zakje chips leeg en peuzelde je ook nog vier Oreo koekjes op.
Na het sprookjesbos gingen we langs de speeltuin en maakten we kennis met Holle Bolle Gijs. De Droomvlucht die we daarna aftikten, vond je fantastisch mooi en als klap op de vuurpijl kreeg jij een echte, roze diamant. Toen liepen we verder naar de Max en Moritz. Vooraf twijfelden we of deze wel geschikt zou zijn voor jou, maar het bleek de gouden zet van de dag te zijn. Je mocht er nét in (je was precies 0.3 centimeter groot genoeg) maar stoer als je was ging je gewoon samen met mama in het voorste wagentje. Echt, het woord glunderen komt niet eens in de buurt met hoe jij daar zat. Trots als een pauw kwam je eruit en je kon alleen maar schreeuwen: nog een keer, nog een keer! Dus ging je nog een keer. Alweer helemaal voorin, dit keer met papa.
Alsof je nog niet genoeg grote-kinderen-dingen gedaan had, gingen we nog in de Fata Morgana (waar oma tussen de boot en het opstapplatform in het water belandde) en de Piraña, waar papa tot jouw schik een enorme plens water over zich heen kreeg en daardoor de rest van de dag met een natte broek liep. Als toetje gingen we met z’n tienen omhoog voor een privé-ritje met de Pagode. Van 45 meter hoogte zagen we alle attracties waar we in geweest waren en alle paadjes waarover we gelopen hadden. Je vond het prachtig.
Dat we niet bij de McDonalds gingen eten, zoals eigenlijk beloofd, vond je niet eens erg, want we aten in de Efteling bij een binnenspeeltuin met glijbanen, klimladders en touwbruggen. Dacht je dat je daarna in de auto terug naar huis in slaap viel? Echt niet! Samen met Mette was het één grote keet daar achterin. Echt, de dag was perfect. Vandaag had letterlijk niets beter kunnen gaan.
Lieve Jasmijn, de Efteling heeft een soort slogan, die ik al jaren ken als “de slogan van de Efteling”, maar daarbuiten denk ik er geen seconde aan. Nu is dat anders. Want dat “Wereld vol Wonderen” voor ons een dubbele betekenis heeft, hoef ik je denk ik niet uit te leggen. Het was vandaag bijna een wonder, hoe jij erbij liep. Soms schoot het beeld voorbij in mijn hoofd, van jouw MIBG-scans waarop ik zie hoeveel kanker er in jouw lijf zit. Soms bedacht ik me hoeveel je al doorstaan hebt, de afgelopen tien weken. Soms stond ik even stil bij al die zware chemo’s die je al gekregen hebt en hoeveel moeite het jou moet kosten om daar zo stoer op te reageren. En dan… dan zie ik je lopen, nee, rennen door het sprookjesbos. Dan zie ik je gillen van extase in de Max en Moritz. Dan zie ik je schateren van plezier in de Piraña. Je was zo in je element vandaag, je was zo intens gelukkig. Dat noem ik, gezien de omstandigheden, een wonder. Maar dan vergeten we bijna die andere “Wereld vol Wonderen”: Het Prinses Máxima Centrum. Want wat daar allemaal gebeurt, daar kun je met je pet niet bij. Ik weet van mijzelf dat mijn tienerjaren niet de beste of meest verantwoordelijke periode uit mijn leven geweest is, maar als ik iets in die periode opnieuw zou kunnen doen, dan zou ik er alles aan doen om kindernoncoloog te worden. Dan had ik zelf wonderen kunnen verrichten. Want wat dokter van Noesel en zijn team hier presteren, is eigenlijk niet anders te omschrijven. Wat ze hier kunnen, de levens die ze hier op de meest miraculeuze manieren redden of de kwaliteit ervan verbeteren, dat is niet te beseffen. Alle hoop die wij nu voelen, hebben we te danken aan de helden die in het PMC wonderen verrichten. Wat mij betreft zou de slogan “Wereld vol Wonderen” het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie niet misstaan.
Ik hou van je, mijn kleine wondertje.
Papa