Dag 342 - Dagvaarding.
Daar zat je dan, buurvrouw, te huilen in de rechtszaal. “Marc en Rimalda dagvaarden terwijl hun dochter zo ziek is, was de moeilijkste beslissing uit mijn leven,” snikte je tegen de rechter. “Maar,” voegde je eraan toe, “dat Marc in zijn eigen tuin een grote steen in de buurt van de erfgrens legde, ging ons echt te ver. En dus hebben we het toch maar gedaan.”
Het was om misselijk van te worden, die geveinsde emotie. Iedereen zag het, ook de rechter tegen wie je sprak. Want tegen ons praten, dat durven jullie niet; laat staan dat we een excuses gehoord hebben. Het ontbreekt jullie aan elke vorm van zelfreflectie en de hel waar jullie ons het afgelopen half jaar omwille van principes doorheen hebben getrokken, doet jullie niks. Ja, behalve als de rechter vraagt “waarom jullie zijn overgegaan tot een dagvaarding, terwijl jullie wisten dat wij midden in een zware periode van chemotherapie zaten”. Dan komen de waterlanders en zijn jullie ineens het slachtoffer, met die “moeilijkste beslissing uit je leven”.
Weet je wat een moeilijke beslissing was, buurvrouw? De beslissing die wij in de dagen na de ontdekking van een 15 centimeter dikke Neuroblastoom met uitzaaiingen naar 94% van het beenmerg van een driejarige peuter moesten maken en die ik op Dag 4 in mijn dagboek aan Lieve Jasmijn zo beschreven heb:
De onwetendheid over wat er precies aan de hand is en of er nog iets aan te doen is, maakt het wachten ondraaglijk.
Vooral dat laatste houdt ons bezig: “Is er überhaupt nog iets te doen?”
En zo ja, wat zijn dan de genezingskansen? En wat wordt überhaupt jouw quality of life dan?
Hoe verschrikkelijk ook, dat zijn onderwerpen waar mama en ik het de afgelopen dagen (en nachten) over gehad hebben.
Bij welke overlevingskans zeggen wij: “Dit is de ellende waar jij als driejarige doorheen moet, niet meer waard…"
Hoeveel pijn gaan we jou nog aandoen, terwijl de kans dat je het gaat overleven nihil is.
Mama en ik staan er gelukkig hetzelfde in.
Niet ten koste van alles.
Zo kan ik nog wel een paar moeilijke beslissingen opnoemen. Beslissingen over onvruchtbaarheid, permanente blindheid en gehoorschade. De beslissing welke muziek geschikt is voor de begrafenis, mocht Jasmijn dit gevecht verliezen. Dát zijn moeilijke beslissingen. Dat van jou, dat was geen moeilijke beslissing; dat was een bewuste keuze. Je buren dagvaarden omwille van principes is sowieso altijd al een keuze, maar om ons voor de rechter te slepen terwijl wij zo gebroken zijn, omwille van een paar strookjes onbruikbaar gras, terwijl je al 2200m2 hebt, dat is een hele bewuste keuze.
Dus zaten we in de rechtszaal vandaag en al snel bleek dat jullie niks wilden inleveren. Het gevolg? Een misschien wel jarenlange rechtszaak met locatiebezoeken, getuigenverhoren, veel extra kosten en bovendien heel veel onrust. Jullie hebben goed ingeschat dat wij dat er niet bij kunnen hebben, niet nu de voor ons cruciale laatste fase van de behandeling op het punt van beginnen staat. Doet de komende immunotherapie wat het moet doen, dan mag Jasmijn blijven leven. Doet de immunotherapie niet genoeg, dan zijn we haar kwijt.
Dus hebben we een schikking getroffen. We hebben jullie gegeven wat jullie wilden, terwijl we zo ongelooflijk vinden dat jullie het niet verdienen. Maar gelijk hebben en gelijk krijgen zijn twee verschillende dingen in deze wereld. Wie zeurt, die beurt. Wie de ziekte van iemands dochter misbruikt om zijn gelijk te halen in een principezaak, die beurt.
De heining schuift nu dus 12 centimeter op. In de schapenweide zelfs 40 centimeter. Het zijn centimeters die jullie twee jaar geleden al van ons mochten hebben, maar die destijds niet genoeg waren. Nu kennelijk wel. Ik hoop dat jullie ervan gaan genieten, ik hoop dat het gras op jullie nieuwe stukjes land lekker groen mag worden. Ik hoop dat het jullie alles waard was.
“Principes kosten geld,” hoor je vaak. Maar deze zaak, deze wanvertoning richting een gezin dat vecht tegen de meest verschrikkelijke vorm van kinderkanker, heeft jullie zoveel meer gekost. Omwonenden spreken er schande van. De buurt walgt van jullie. En wij? Wij willen nooit, maar dan ook nooit meer iets met jullie te maken hebben.
Spreeknotitie Marc Lommert.
Edelachtbare,
Dank u wel voor de mogelijkheid om iets vanuit ons standpunt te vertellen. Omdat de feiten voor zich spreken, voelen wij geen behoefte daar nog lang bij stil te staan. Het zijn bovendien niet de feiten, waar deze zaak voor ons nog om draait. De feiten worden overschaduwd door het emotionele leed dat wij nog elke dag voelen door de dagvaarding van onze buren.
Een dagvaarding, die wij zonder enige waarschuwing of aankondiging ontvingen op een voor ons beladen dag, in een verschrikkelijke periode van operaties en chemotherapie die ik zelfs mijn grootste vijand niet toewens. Het liefst had ik u onze reactie op de dagvaarding voorgelezen, maar ik vrees dat dit emotionele bericht te lang is voor dit moment. Met uw toestemming laat ik onze advocaat dit bericht alsnog opnemen in het dossier.
Waar ik wel kort bij stil wil staan, is het antwoord dat wij een dag later per e-mail ontvingen. Een kort, mensonterend antwoord, waarvan wij nog meer schrokken dan van de dagvaarding zelf. Een antwoord zonder enige vorm van zelfreflectie en zonder ook maar een minimaalste excuses voor de timing van de dagvaarding. Onze buren stelden enkel dat wij deze situatie aan onszelf te danken hebben en dat zij “oprecht denken in hun gelijk staan”.
Hoe zij dit kunnen stellen, terwijl zij hier pas net wonen en het om tientallen jaren oude gebeurtenissen gaat, is ons een raadsel. Hoe zij dit durven te beweren, terwijl alle omwonenden en oud-bewoners iets anders beweren; wij kunnen er enkel naar gissen. Waarom zij überhaupt zo doelgericht problemen met al hun buren opzoeken, terwijl zij net het huis en de tuin van hun dromen hebben gekocht, snappen wij tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Maar hoe zij dit argument (“wij denken oprecht in ons gelijk te staan”) durven te noemen als rechtvaardiging voor het leed dat zij ons hebben aangedaan, nota bene op het meest kwetsbare moment van ons leven, is niet te beschrijven.
Het blijft voor ons wonderlijk dat onze buren elke avond in de spiegel kijken en kennelijk denken: zo, dat hebben we op een goede manier aangepakt. Hun cliënten – en werkgevers – zouden eens moeten weten…
Edelachtbare, wij weten dat onze emoties niet ter zake doen. Deze zaak gaat primair om een paar vierkante meter grond en wat uw uitspraak ook zal zijn, wij zijn blij dat hier duidelijkheid over komt en dat we als gezin verder kunnen. Maar de manier waarop deze zaak is verlopen, heeft bij ons diepe wonden achtergelaten.
Littekens die nooit meer zullen helen.
Energie die we nooit meer kunnen opladen.
En tijd met Jasmijn die we nooit meer terugkrijgen.
Ik hoop, en dan wend ik mij tot onze buren, dat dit jullie die paar vierkante meter onbruikbaar gras waard was.