Dag 298.
Lieve Rimalda,
Vandaag was oudjaarsdag. Een dag die eigenlijk best wel leuk was. We werden heerlijk rustig wakker, maar het weer was onstuimig en dus bleven we binnen bij de kachel. Na de lunch haalde ik Astrid, Frank, Mette en Cato op van het station in Culemborg en kon onze afsluiting van 2023 beginnen. De meiden speelden lekker met z’n viertjes in onze gezellige keuken, terwijl Frank een lekkere maaltijd kookte en wij er gewoon bij zaten en kletsten. Dit is precies waarom we altijd zo graag een woonkeuken wilden en waarom we deze gezellige ruimte hier gemaakt hebben. We eten er vervolgens heerlijke Toad in a Hole met ijs als toetje.
Niet lang daarna gaan de meiden naar bed. Omdat ze met z’n vieren op één kamer slapen, brengen we ze vroeg naar boven. Hierdoor kunnen ze nog even keten en pas nadat we drie keer boven zijn gaan handhaven, vallen ze in slaap. Wij speelden vervolgens een spelletje Kwakzalvers van Kakelenburg, wat erg leuk was (omdat ik won). Toen ineens, ik weet ook niet echt meer hoe dat gebeurde, waren we ineens Stef Stuntpiloot met shotjes Jägermeister aan het doen. Het resulteerde in een krankzinnige en hilarische avond waarbij we de meiden om 23:45 nog wakker maakten en met z’n achten boven op de dijk naar het vuurwerk keken. Toen die schatjes weer op bed lagen, ruimden wij het huis nog een beetje op en gingen toen ook zelf slapen. 2024 is begonnen. Laten we er een beter jaar van maken, dan van 2023.
Lieve Rimalda, 2024 is begonnen ja en dat betekent dat 2023 voorbij is. Wat een jaar was dit liefie. Wat een onvoorstelbaar, niet te beschrijven jaar van uitersten. Van een rustig begin, via een ultiem dieptepunt, naar een plekje waar alleen het hier en nu nog telt. Ik schreef op Dag 0 al dat het al een tijdje kwakkelen was met Jasmijn. Vanaf de herfst van 2022 was ze regelmatig ziekjes, waardoor ze vaak niet naar het kinderdagverblijf kon komen of we het overblijven bij Mila in de klas weer moesten afzeggen. Dan ging het weer even heel goed en dan was ze toch weer niet zichzelf. “Dat zal vast door het opheffen van de Corona maatregelen komen,” zei iedereen dan. Klonk wel aannemelijk, want nu mocht en kon alles weer en op zo’n opvang steekt iedereen elkaar wel aan. Maar ook al was de weerstand van ons Jasmijntje al nooit zo goed als die van Mila, het begon op te vallen dat zij wel vaak niet topfit was. Begin 2023 werd het alleen maar erger, maar zelfs toen we wat knobbeltjes in haar hals voelden, legden we de connectie niet met deze verschrikkelijke ziekte. Tuurlijk, we spraken wel eens over “het zal toch niet…” en “ik ben toch een beetje ongerust over…” maar kennelijk waren we allebei niet dusdanig bezorgd, dat we actie nodig vonden. “Wat verstopte klieren,” sprak de huisarts zelfverzekerd, toen we begin maart op controle kwamen voor die gekke kleur rond haar ogen. Nu, bijna een jaar later, is het zo bizar dat we het niet eerder zagen. Dat wij, nota bene haar ouders, zo blind waren voor haar ziekte. Als we nu foto’s zien van toen, dan is het zo duidelijk dat ze ziek is, dat er iets aan de hand is. Destijds zagen we het niet en dus kwam het als een complete verrassing toen wij in het Beatrix Ziekenhuis in Gorinchem het woord kanker hoorden. Het is een woord waar ik, en ik weet dat jij dit altijd al vreselijk gevonden hebt, soms mee scheld en waar mijn liefste oma Kuppens aan overleden is. Maar een echte betekenis had het woord tot dat moment niet voor mij. Sinds woensdag 8 maart om 15:20 is die betekenis er ineens wel.
Zo veranderde 2023, het jaar volgend op die prachtige rondreis met de caravan; het jaar waarin papa van baan gewisseld was om weer als docent voor de klas te gaan staan; het jaar waarin we de laatste dingen in ons huis en in de tuin wilden aanpakken; het jaar waarin Jasmijn vier jaar zou worden en naar school zou gaan; het jaar waarin Mila alweer zes ging worden en dan met geen enkel fatsoen meer een klein kind te noemen zou zijn; dat fantastische jaar dat ging komen, veranderde van het ene op de andere moment in een onzekere, uitzichtloze toestand zonder hoop. Ik kan hier, in dit dagboek, niet benadrukken hoe trots ik op ons tweetjes ben. Hoe goed we op die ommekeer gereageerd hebben, hoe stabiel we gebleven zijn, voor elkaar en voor de meiden. Want ja, we zijn gezegend met de meest fantastische meiden die je je kunt bedenken, maar ook wij zijn toppers en dat mag gezegd worden. Wij hebben ons staande weten te houden, ondanks alles. Wij hebben ons gezin vooropgesteld, bij élke beslissing die we namen, zonder dat dat moeite kostte. Wij hebben uit die onzekere, uitzichtloze toestand zonder hoop, een leven gecreëerd waarbij we elk moment koesteren en waar we zelfs van kunnen genieten. Wij zijn de strijd met dit verschrikkelijke kankerjaar aangegaan en hoewel we de oorlog nog niet definitief gewonnen hebben, zijn we aan de winnende hand. We zijn er bovendien sterker uitgekomen, dan dat we erin gingen. Het kankerjaar 2023 heeft ons geraakt, gehard en gevormd. Maar we zijn er nog en we gaan dit gevecht winnen. 2024 wordt ons jaar, let maar op!
Ik hou van je, samen gaan wij 2024 rocken!
Marc