top of page

Dag 573.

 

Lieve onbekenden,

 

Ik weet eigenlijk niet tegen wie ik nu praat. Tegen mensen die ik niet ken, maar die mij wel kennen. Vooral van social media of van de dagboekfragmenten die ik op mijn website gezet heb. Een beetje gekke situatie dit, want ook al heb ik geen idee wie jullie allemaal zijn; omgekeerd hebben jullie mij door mijn verhalen en verslagen best aardig leren kennen. Best aardig goed, durf ik wel te stellen. In die paar dagboekfragmenten hebben jullie met mij kennisgemaakt, op een manier waar je anders tien jaar voor nodig gehad zou hebben. Via mijn posts op social media hebben jullie mijn gezin digitaal ontmoet en leefden jullie met ons mee, alsof jullie daadwerkelijk bij de behandeling van Jasmijn betrokken waren. Zo voelde het althans, als ik jullie lieve reacties las, jullie betrokken berichtjes kreeg of jullie kaartjes uit de brievenbus haalde. En bij kaartjes stopte het niet. Speelgoed, ballonnen, zelfgemaakte knuffels, cadeaubonnen, sieraden; allemaal van mensen die we totaal niet kenden. Jasmijn kreeg brieven vanuit elk werelddeel, hoe bizar is dat? Oké niet uit Antarctica, maar verder van letterlijk overal. Cadeautjes uit Australië, post uit Zuid-Amerika en videoboodschappen uit het Midden-Oosten. Hoe betrokken moet je dan wel niet zijn, als samenleving? Ik ken niemand van jullie persoonlijk, maar jullie hebben mijn vertrouwen in de mensheid een boost gegeven. 

 

Het is lastig beschrijven wat de hulp, steun en troost van een stel onbekenden de afgelopen anderhalf jaar voor ons betekend hebben. Natuurlijk was jullie bijdrage tijdens de behandeling niet cruciaal, maar op sommige momenten was het wel nodig. Om mijn frustratie of verdriet te incasseren en om me gewoon eventjes aan te horen. Om steun te bieden, zonder dat ik daarop hoefde te reageren of er iets voor terug moest doen. Het was voor ons een kwestie van vooral ontvangen, zonder terug te geven, maar ik geloof oprecht dat jullie daar oké mee waren. Ook dat was fijn, en dus nodig, op sommige momenten.

 

Zoals aan alle goede dingen, komt ook aan ons “contact” een eind. Er zullen geen updates meer over Jasmijn online komen en dus zullen wij elkaar niet meer spreken. Hoewel veel van jullie van tijd tot tijd misschien nog wel aan Jasmijn zullen denken, zal het mij niet lukken om jullie te blijven informeren over haar vooruitgang. Dat spijt me, maar al zou ik het willen; ik zou oprecht niet weten hoe ik dat zou moeten aanpakken. 

​

Geen bericht, goed bericht, is wat ik met jullie wil afspreken. En als ik in de toekomst nog een update op het internet plaats, dan beloof ik dat het een positief bericht zal zijn. Dat op de zoveelste controle nog steeds niets te zien was of dat Jasmijn een sponsorloop voor het PMC organiseert of zoiets. Iets leuks, iets waar iedereen blij van wordt. Ik hoop oprecht, dat we elkaar dan weer spreken.

 

Dank jullie wel.

Marc

bottom of page